Το ποίημα αυτό γράφτηκε ως κίνητρο για την τοποθέτηση του προπλάσματος του αγάλματος του Ομήρου, της γλύπτριας μας Μαίρης Παπακωνσταντίνου, στο Ομήρειο και με τη βεβαιότητα ότι όλοι εμείς οι Έλληνες θα συμβάλλουμε ώστε να τοποθετηθεί το μαρμάρινο άγαλμα στο 'Αεροδρόμιο της Χίου, που φέρει το όνομά του.
Αοιδέ,μήπως τραγούδαγες το νόστο το δικό σου
και ήταν η Ιθάκη σου στη Χίο ο γυρισμός σου;
Για μιαν ιδέα πάλεψες τα φυσικά στοιχεία,
συνάρμοσες ηρωισμό, ανθρωπισμό, θυσία.
Για κάποια Ελένη ξέσπασε συναισθημάτων Τροία
ή μιας πνευματικότητας ένταση κι ηρεμία;
Πλανήθηκες σ' ωκεανούς, Μην ήταν οι αιώνες;
Των πεποιθήσεων, των σκοπών μην ήταν οι εικόνες;
Η ελευθερία Ναυσικά και ανεξαρτησία,
η Πηνελόπη όραμα, αγάπη και αξία;
Ποιός Ήλιος Παντοκράτορας έσμιξε με τη σμίλη,
να γεννηθεί απ' το μάρμαρο φως πάνω από την ύλη;
Έχεις τα βλέφαρα κλειστά, μα Μούσας βλέμμα παίρνεις
μήνιν και δόξα Ελληνική,Ξάφνου βαθιά ανασαίνεις. Κινήθηκαν τα χείλη σου και λόγια ψιθυρίζουν σοφίας, τέχνης, αρετής, που τη ζωή ορίζουν. Μήπως κρυφά παράπονο στη λήθη μη σερίξει κάποιος θεός του χρήματος και τ' όνομά σου σβήσει;
Μη σε κρατάει όμηρο μια ανέχεια Καλυψώ ευγενικά στους φίλους σου προσφέροντας λωτό; Μήπως μιας Κίρκης το ραβδί πασχίζει να σε δέσει, άλλης σειρήνας η φωνή τ' αφτιά μη σου μαγέψει; Σ' άκουσα καθώς θαύμαζα την άπειρη ομορφιά: Όπου αναθρώσκεις, λες, καπνό υπάρχει και φωτιά.
Τζένη Συρρή - Χαννάκη
Μαθηματικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου